Kώστας Kαββαθάς
EN ΛΕΥΚΩ«είμαι αισιόδοξος γιατί πιστεύω βαθιά ότι έφθασε η ώρα που ένα μεγάλο
μέρος του λαού θα ?επαναστατήσει? και θα φέρει πάλι στην επιφάνεια τις
?παλιές? αξίες της (ταπεινής) προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας, της
σκληρής δουλειάς, της ανδρείας και, κυρίως, του χαμένου ελληνικού
φιλότιμου?»
Εθνικά Υπερήφανος
ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ο καιρός τόσο πιο εθνικά υπερήφανος αισθάνομαι. Σ? αυτό βοηθούν
πολύ το πρωινά δελτία ειδήσεων που ακούω στο αυτοκίνητο οδηγώντας προς τη
δουλειά. Ειδήσεις που, χωρίς αμφιβολία, κάνουν τους Έλληνες να αισθάνονται
αισιόδοξοι για το μέλλον. Αν μάλιστα κλείσω για λίγο τα μάτια και
προσπαθήσω να φέρω στο νου το θόρυβο των ειδήσεων των τελευταίων 40 χρόνων,
ο ήχος που δεσπόζει είναι εκείνος που πολλές φορές έχω (ίσως χωρίς
επιτυχία) προσπαθήσει να μεταφέρω στο χαρτί: ο μονότονος ήχος που «κάνουν»
οι χωρίς ανάσα διαμαρτυρόμενες ομάδες και συντεχνίες στους δρόμους της
πόλης και στις εθνικές οδούς: «ντου, ντού-ντού, ντού-ντου, ντου-ντου,
ντου-ντου». Καθώς περιμένω σαν δούλος να «ανοίξει» η κυκλοφορία στον Καρέα,
αν συγκεντρωθώ, πίσω απ? αυτόν τον ήχο, μπορεί να ακούσω το θόρυβο από τις
ερπύστριες των τανκ των συνταγματαρχών στην Αθήνα του 1967, τις εκρήξεις
των βομβών του Αττίλα, το κροτάλισμα των όπλων που σκότωσαν τα παλικάρια
στην «πράσινη» γραμμή και χίλιους δυο άλλους ήχους και θορύβους που
σημάδεψαν την πρόσφατη ιστορία της Τζουτζίας.
Πολλοί φίλοι και αναγνώστες μού λένε ότι συνεχώς «γκρινιάζω» και δε βλέπω
τίποτα από τα καλά που συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Είναι έτσι ή μήπως, για λόγους που άλλοι ?πιο ειδικοί από μένα? έχουν
εξηγήσει, δεν καταφέραμε να «χαμογελάσουμε» ως λαός;
Οι μεγαλύτεροι θα θυμάστε ότι η πρώτη φορά (στη μεταπολεμική ιστορία) που
αισθανθήκαμε να μας πνίγει η ...χαρά ήταν όταν οι Τούρκοι έδιωξαν τους
Έλληνες από την Πόλη και η δεύτερη όταν κατέλαβαν τη μισή Κύπρο.
Στη συνέχεια εκστασιαστήκαμε όταν διώξαμε τις «βάσεις του θανάτου», έστω κι
αν έφυγαν? μόνες τους. Εθνικά χαρούμενοι, αισιόδοξοι και, γιατί όχι,
υπερήφανοι αισθανθήκαμε ακόμα όταν:
- πήραμε εντολή να βυθίσουμε το «Χόρα»
- υπογράψαμε την άρση του εμπολέμου με την Αλβανία (χωρίς να εξασφαλίσουμε
τη μειονότητα)
- κερδίσαμε τη «μάχη» για το «όνομα» της Μακεδονίας,
- μάθαμε ότι η Αουντι θα φτιάχνει το A3 στη FYROM
- υποστείλαμε τη σημαία στα Ίμμια (no flags, no ships, no men)
- αναγκαστήκαμε να κάνουμε διάλογο με τον Ντενκτάς (για να οικοδομήσουμε
«μέτρα εμπιστοσύνης» με τους χασάπηδες)
- μετρήσαμε τον εικοστό (;) νεκρό σε ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη (που δείχνει
το βαθμό οργάνωσης και υπευθυνότητας της χώρας)
- μείναμε «έκπληκτοι» με τις εξελίξεις στην Αλβανία
Ένα βράδυ που είχαμε μαζευτεί, με συνάδελφους από το υπουργείο, στο σπίτι
του Λούλη για να συζητήσουμε αν θα πάμε Αράχοβα, ξαφνικά στο SKY βλέπουμε
ανθρώπους να πυροβολούν με Καλάσνικοφ στον αέρα.
«Καλέ», λέει ο Λούλης, «Αλβανοί είναι αυτοί; Κάντε ησυχία να ακούσουμε».
Δε θα το πιστέψετε αν σας πω πως πράγματι ήταν Αλβανοί που είχαν ξεσηκωθεί
κατά του Μπερίσα και είχαν λεηλατήσει τις αποθήκες του στρατού. Το πιο
αστείο ήταν ότι η εξέγερση είχε ξεκινήσει από τον Αυλώνα και τους Αγιους
Σαράντα, όπου, όπως λέει ο SKY, είναι και το «κέντρο» της ελληνικής
μειονότητας, κάτι που κανείς στο υπουργείο δεν είχε υποψιαστεί ότι μπορεί
να συμβεί (γιατί αν το είχε υποψιαστεί, θα είχε πεθαααάνει).
Όμως, δεν είναι μόνο οι επιτυχίες μας στην εξωτερική πολιτική και η σθεναρή
θέση στη διαχείριση των κρίσεων που με κάνουν να αισθάνομαι E.Y, αλλά,
κυρίως, εκείνες που έχουμε σε άλλους, «καθημερινούς» τομείς της ζωής μας.
Παραθέτω μερικές απ? αυτές όπως δημοσιεύθηκαν στο Βήμα, στην Καθημερινή,
στην Κυριακάτικη, και σε άλλες ελληνικές εφημερίδες της περιόδου 1994-1997
που κρατώ στο αρχείο μου.
- από το 1985 ως το 1994 οι νεκροί από τροχαία έφτασαν τους 17.000 και οι
τραυματίες τους 289.00 (10.4.96)
- από το 1985 ως το 1993 έγιναν 909 ατυχήματα σε φυλασσόμενες διαβάσεις στα
οποία έχασαν τη ζωή τους 136 άτομα (4.9.94).
- Το 10% του ενεργού πληθυσμού έχει εξασφαλίσει ιατρικές γνωματεύσεις
ανικανότητας προς εργασία (8.9.94)
- Το ποσοστό των λειτουργικά αναλφάβητων και ημιαναλφάβητων αγγίζει το 50%
του ελληνικού πληθυσμού άνω των 10 ετών (20.11.94)
- H Ελλάδα πρώτη στην Κοινότητα σε δαπάνες για φαγητό, τσιγάρα και ουϊσκι
(2.12.94)
- H Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο στην κατανάλωση
αντιβιοτικών(26.1.95)
- O ένας στους 5 κρατικούς υπάλληλους είναι απόφοιτος δημοτικού (15.1.95)
- Το 2000 ένας εργαζόμενος θα αναλογεί σε ένα συνταξιούχο (4.5.95)
- Τα τελευταία 15 χρόνια οι ληστείες αυξήθηκαν κατά 1.452%, οι φόνοι κατά
125% και οι κλοπές κατά 223% (21.5.95)
- Την τελευταία δεκαετία η κατά κεφαλή κατανάλωση οινοπνεύματος αυξήθηκε
κατά 15,2% και η κατανάλωση μπίρας κατά 700%. (5.1.96)
- Το 1996, παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά
αυξήθηκαν κατά 636% (6.2.97)
- O τζίρος των τυχερών παιχνιδιών το 1996 έφτασε τα 650 δισ. δρχ (4.3.97)
Το αρχείο μου είναι γεμάτο με αποκόμματα αθηναϊκών εφημερίδων που
παρουσιάζουν παρόμοιες «επιτυχίες» της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά νομίζω ότι
αυτά τα λίγα είναι αρκετά. Αλλωστε με κανένα τρόπο δε θα ήθελα να με
κατηγορήσετε για απαισιόδοξο, ιδιαίτερα τώρα που ήλθε η άνοιξη και
πλησιάζει και το «τριήμερο» που η χώρα μας θα γιορτάσει (με μαζικές
εξόδους) την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας.
Το αντίθετο μάλιστα. Θέλω να πιστέψετε ότι είμαι αισιόδοξος, γιατί πιστεύω
ότι έφθασε η ώρα, που ένα μεγάλο μέρος του λαού μας θα «επαναστατήσει»
ειρηνικά, και θα φέρει στην επιφάνεια τις «παλιές» αξίες της (ταπεινής)
προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας, της σκληρής δουλειάς, της ανδρείας
και, κυρίως, του χαμένου ελληνικού φιλότιμου.
Κι αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού μας έχει βαρεθεί να ακούει ότι
είναι τελευταίο στην E.O.K., στην E.E, στο NATO ή όπως αλλιώς ονομάζονται
τα κλαμπ των ισχυρών (αγελάδων)._Κ.Κ.